در رابطه با بحث «کودک، ادبیات کودک و پیشگیری» بحث های مفصلی لازم است اما به اختصار و جهت تلنگری به موضوع و اشاراتی برای علاقه مندان، نکات زیر قابل توجه اند:

1-     هیچ منبع مستقیمی در باب ادبیات کودک و پیشگیری وجود ندارد یا آن قدر محدود است که قادر به کشف آن در مجموعه های مرتبط و کتابخانه‌های عمومی نشدم.

2-     سخن کارشناسان امر_مانند استاد رحماندوست- تأکید بر نبود منابعی است که موضوع پیشگیری از وقوع جرم را مد نظر قرار داده باشد. به طور کلی، ضعف جدی در این حوزه با این نگرش وجد دارد.

3-     گفت و گو با تنی چند از کسانی که نزدیک دو دهه در باب کودک و ادبیات کودک کار کرده اند نشان داد که آنها در تمام این مدت هرگز به این مقوله فکر نکرده اند.

4-     شورای کودک و دبیرخانه کتاب کودک طی سال ها فعالیت هرگز رویکردی به این زاویه ی دید نداشته اند. آقای کاشفی خوانساری که مدت ها دبیر کتاب کودک وزارت ارشاد بود، با بیان این نکته حداکثر گرایش دفعی ذهنی شورا را به آسیب شناسی کتاب کودک معطوف داشته که آن هم بیشتر از دیدگاه ادبی و هنری و با کارشناسان این حوزه بوده است. به عبارتی، تقریبا هیچ کسی با دید حقوقی، اجتماعی و با گرایش به پیشگیری از وقوع جرم این موضوع را بررسی نکرده است.

5-     برای رویارویی با کارشناسان و اجرای برنامه در شبکه 4، جستجوگر مباحثی بودم که بشود به کمک آنها حرف جدید گفت یا سوال بکری مطرح کرد که متوج شدم حتی در حد مقالات کوتاه هم منبعی برای بحث و بررسی وجود ندارد یا نتوانستم بیابم.

6-     همه ی این ها نشان از خلائی جدی در حوزه ی کودک و پیشگیری دارد که به نظر می رسد این پیشنهاد قابل تأمل باشد که شاید بهتر باشد به تشکیل تیم، گروه، انجمن یا شورایی تحت عنوان «کودک و پیشگیری» اقدام کرد و به وسیله ی آن دیدگاه اندیشمندان حوزه را به موضوع جلب کرد.

7-     به نظر می رسد برای تشکیل چنین کار گروه یا شورایی، شورای کتاب کودک، دبیرخانه کتاب کودک ارشاد، کانون فکری کودکان و نوجوانان و... همکاری مناسبی بکنند و بدون صرف هزینه، بتوان دیدگاه خاصی مانند کودک و پیشگیری از وقوع جرم را تقویت کرد.

8-     ناگفته نماند که به نظر برخی کارشناسان (مانند خانم دکتر بهبانی از شورای کودک)، تمام کتاب ها ی حوزه ی کودک در جهت پیشگیری است هر چند که اسمی از پیشگیری در محافل و منابع یا کتاب ها برده نشده است. وی معتقد است که ذات کتاب کودک بر مبنای پیشگیری است اما سند مشخصی برای اثبات این نظریه نمی توانند ارائه کنند و تعقل در این باب را کافی می دانند. با این حال، در ج مفهوم پیشگیری در اذهان نویسندگان کودک از یک سو و داشتن قواعدی برای آن از سوی دیگر می تواند محکم کاری به حساب آید.

9-     هیچ قاعده، قانون یا رویه‌ای برای پرداختن به موضوع و مقوله‌ِ‌ ی پیشگیری از وقوع جرم در کتاب کودک دیده نشد و قوانین موجود نیز چندان مورد توجه قرار نمی گیرد. کنترل مناسبی بر ادبیات کودک نیست و انجمن کتاب کودک که یک نهاد غیر دولتی و مستقل است مهمترین ناظر به این امر است که کارایی چندانی از آن در این باره ملاحظه نمی شود.

10-  تعداد نویسندگان حوزه ی کودک نسبت به جمعیت کشور بسیار اندک است و با خوشبینانه ترین حالت ممکن به صد نفر نمی رسد.

11- کشورهای دیگر –بخصوص ترکیه- طی ده سال اخیر سرمایه گذاری بسیار عجیبی بر ادبیات کودک کرده است و ضمن پشت سر گذاشتن ایران، به سرعت در حال رشد است. در این باره، کشورهای ‍ژاپن، چین و کره در آسیا وضعیت بسیار خوبی دارند و کشور ایران در حال نزول به رتبه های پایین تر است.

12- سالانه حدود 15000000شمارگان کل انتشارات کودک با حدود 5000 عنوان کتاب است که در خوشبینانه ترین حالت، به ازای هر دو کودک در سال فقط یک نسخه کتاب کودک با هر موضوع وکیفیتی وجود دارد.

13- متأسفانه اغلب موضوع های چاپ شده مربوط به کتاب های کمک درسی است که اگر این نکته را از شمارگان حذف کنیم، تعداد بسیار کمتر از 15000000 خواهد بود.

14-  همچنین جای تأسف است که کتاب های حوزه ی دین و مباحث اعتقادی برای کودکان از هر نظر جزء ضعیف‌ترین آثار این حوزه هستند.

15- و نیز جای تأسف است که از مجموع کتاب های حوزه ی کودک، اکثر آنها ترجمه ای است که علاوه بر ضعف ترجمه، دیدگاه و فرهنگ دیگر کشورها را به کودکان انتقال می دهد.

16- با تمام این ها برخی کارشناسان از روند رو به رشد کتاب کودک و ادبیات آن یاد می کنند و وضعیت را امیدوارکننده می خوانند. اما اصل تحلیل آنها مقایسه ی امروز کشور با گذشته است! در حالی که به نظر می رسد مقایسه کشور با کشورهای دیگر مانند ترکیه، ژاپن و.... ملاک مناسب تری است.

17- و...