مردم کجای دفاع مقدس هستند؟

بر کسی پوشیده نیست که این مردم بودند که در جبهه و پشت جبهه، دفاع مقدس را به سرانجام رساندند و بازیگر اصلی حماسه هشت سال جنگ تحمیلی بودند. این است که کسی نمی‌پرسد و نمی تواند بپرسد که در دوران جنگ، مردم کجا بودند؟ زیرا مردم اصل و اساس دفاع مقدس بودند و همواره در صحنه حضور داشتند.

اما جنگ که تمام شد، یک باره مردم محو شدند و نقش پررنگ‌شان در دوران دفاع مقدس جایش را به سکوت و انفعال و بی توجهی و یا کم توجهی به دوران دفاع مقدس داد و هر چه پیشتر می‌رویم، حضور مردمی کم و کم رنگ‌تر می‌شود.

زمانی که مردم به خیابان‌ها ریختند و سوم خرداد را جشن گرفتند به یک خاطره تبدیل شده است.

دیگر کسی تاریخ شکستن حصر آبادان را به خاطر ندارد.

جز چند عملیات معروف، دیگر عملیات ها از یادها رفته اند.

در هفته دفاع مقدس، مردم گل و شیرینی پخش نمی کنند و حتی از سالروز شروع دفاع مقدس اطلاع ندارند.

مردم به کناری رانده شدند و بزرگداشت دفاع مقدس از یک شور مردمی به یک برنامه دولتی در آمده است و اگر دولت- البته بهتر است بگویم چند نهاد خاص- اقدام به برنامه ریزی و اجرای چند همایش و رزمایش نکنند، کسی یادی از دفاع مقدس نمی کند.

اکنون شبکه ها پر شده است از گفت و گو با چهره های خاص و تکراری.

هیچ برنامه ای به صورت خودجوش از سوی مردم دیده نمی شود. مردم در بزرگداشت دوران حماسه ای که خود آفریدند، تحرکی ندارند و ..

و این یعنی ظلم .

بزرگ‌ترین تلاش مردمی را می توان در برخی فضاهای مجازی مانند پارسی بلاگ آن هم در حد نوشته ای و یا تبریکی دانست. شور عمومی مردمی در خیابان‌ها نیست. نه کسی آذینی می‌بندد نه شیرینی و شربتی تعارف می کند و نه حسی از دوران طلایی دفاع مقدس در رفتار عمومی دیده می شود.

هر چه هست یا نمایشگاه ارتش است یا سپاه.

این‌ها خوب‌اند اما کافی نیستند.

تا جشن و سرور و بزرگداشت دفاع مقدس مردمی نشود و مردم خود این روزها را مانند روز تولد خودشان جشن نگیرند، این همه برنامه های تصنعی فایده ای نخواهد داشت.

جالب است که در جایی مانند کاتالانگا، مردم بزرگداشت هفتصدمین سالگشت شکست ارتش خود را از ارتش اسپانیا !!! را با شور و عظمت میلیونی و خود جوش بر پا می کنند ولی مردم ما نسبت به پیروزی خود بر دشمن بی تفاوت اند.

واقعا جای تأمل و افسوس دارد.