همدلی و همزبانی بدون توسعه فرهنگ ایثار امکان ناپذیر است

فرهنگ، مبنای هر فعالیت فردی و اجتماعی است و بدو ن وجود فرهنگ مناسب، یک فعالیت فردی یا اجتماعی به نتایج دلخواه نمی رسد.

فرهنگ، به مثابه یک بوم صاف و آماده برای ترسیم یک نقاشی زیبا و دیدنی است؛ اگر بوم نامناسب باشد، نقاشی مناسبی به دست نمی دهد حتی اگر ماهر ترین نقاش ها آن را تصویر کنند.

بنابر این، برای اقدامی بزرگ و اجتماعی مانند همدلی و همزبانی آن هم در سطح ملی و مرتبط با دو نهاد دولت و ملت، زمینه فرهنگی لازم باید ایجاد شود وگرنه ، راهبرد سال که باید جامعه ایرانی را برای سال های سال بیمه کند، در حد یک شعار ساده و تشریفاتی باقی می ماند. 

از این رو، باید به فکر جستجوی فرهنگ مناسب برای تحقق همدلی و همزبانی بود. آن فرهنگ کدام فرهنگ مشترک و فراگیر است که می تواند مبانی همدلی و همزبانی را فراهم آورد؟

به زعم ما، فرهنگ ایثار و فداکاری، درست همان فرهنگی است که می تواند در میان همه مردم ما مشترک و قابل فهم باشد و بر اساس آن همدلی و همزبانی معنا یافته و محقق شود.

بدون فداکاری و ایثار، هیچ تفاهمی صورت حقیقی به خود نمی گیرد تا همدلی و همزبانی به وجود آید؛ مخصوصا بعد از فاصله عمیقی که در دولت گذشته بین دولت و ملت افتاد و با فساد مالی مسئولان عالی آن دولت، به بی اعتمادی مردم دامن زده شد، این وضعیت موجب می شود که مظمئن نباشیم بدون رفع کدورت‌های قبلی، همدلی و همزبانی به معنی تمام اتفاق بیفتد، باید رفع تفاهم و دفع کدورت کرد.

فرهنگ ایثار و فداکاری می‌تواند زمینه همه رفع سوءتفاهم ها و پدید آمدن همدلی ها و همزبانی ها باشد؛ زیرا بر اساس این فرهنگ است که می توان انتظار داشت که جمعی از مردم از کینه ها و کدورت‌ها دست بکشند و دولت نیز گامی به سوی اعتمادسازی بیشتر بردارد و به نحوی عمل شود که دولت و ملت هر دو احساس یگانگی کنند.

با این اشاره مختصر می توان چنین نتیجه گرفت که دولت باید به توسعه فرهنگ ایثار و فداکاری اهتمام بیشتری بنماید؛ اهتمامی بیشتر از تمامی سه دهه گذشته.