مدافع مدافع حرم باشیم.

شرایط خاصی است و وضعیت، وضعیتی حساس. انگار تاریخ به نوعی دارد تکرار می‌شود تا فهم و شعور ما را بسنجد و بداند چقدر مرد عمل هستیم.

زمانی، جنگ تحمیلی پیش رو داشتیم و عده‌ای که مردانه سینه سپر کردند و از ایران و ایرانی دفاع کردند، و عده‌ای که با تمام وجود از فرزندان رزمنده‌ی ایران زمین پشتیبانی می‌کردند و عده‌ای هم به فکر منافع و حفظ جان و مال خود بودند و علیه جنگ، شعار می‌دادند!

بعد از جنگ، آنان که جانانه با جان و مال خود از ایران دفاع کرده بودند، بی هیچ ادعایی، خشنودی خدا و سلامت ایران را هدیه خود دانستند و راضی بودند و دیگران، همچنان به نق‌زدن‌ها ادامه دادند و مدافعان ایران زمین را به سهمیه و حقوق آن‌چنانی متهم کردند.

اما امروز، دوباره جنگی تمام عیار علیه ایران آغاز شده است؛ اما این بار، بسیار سخت‌تر و پیچیده‌تر از گذشته؛ زیرا، دشمن نیابتی می‌جنگد و ظاهرا از سرزمین‌های ما دور است.

عده‌ای باز سینه سپر کردند و جلو رفتند؛ زیرا تکلیف شرعی و میهنی خود را در دفاع از ایران در آن سوی مرزها دیدند.

و باز عده‌ای، به نق‌زدن‌های منافقانه خود ادامه دادند که « نه سوریه نه لبنان، جانم فدای ایران!!» ؛ اما این جان کی باید فدای ایران شود، خدا عالم است!!!

اینان نه در دوران جنگ، مستقیم با حزب بعث جنگیدند و حتی زمانی که ارتش عراق، بخش بزرگی از کشور ما را اشغال کرده بود- چیزی به وسعت کشور فلسطین اشغالی- در کنج خانه‌ها خزیدند و الان هم که کشور ایران، هدف اصلی و نهایی داعش عربستانی و غربی است هم در کنج خانه کز کرده‌اند.

به اینان باید گفت:

از این فرصت استثنایی چرا استفاده نمی‌کنید و برای کسب سهمیه و حقوق آن‌چنانی به سوریه و عراق نمی‌روید؟

این نکته را قبلا از قلم فرزند شهید همت خواندم. فرصت کسب سهمیه برای مدعیانی که فکر می کنند رزمندگان ما در هشت سال دفاع مقدس، برای آن به جبهه رفتند. حال همان فرصت برای آن‌ها هست؛ پس چرا باز در خانه خفته‌اند؟

همه می‌دانیم هدف اصلی عربستان و متحدانش، شکست و نابودی ایران است. اکنون که حزب بعث نابود شده و صدامی وجود ندارد، و کشوری نزدیک ما نیست که به طور مستقیم به ما حمله کند، چه کنند؟

آنها به این راهبرد رسیده‌اند که باید اطراف ایران را از آن خود کنند و ما را از چند سو مورد حمله قرار دهند.

تسخیر عراق به عنوان کشوری که هم مرز ماست و می‌تواند محل حمله مستقیم باشد از یک سو و تسخیر سوریه به عنوان کشوری که در تحریم و حادثه‌ها همراه ما بود و راه تنفس ما محسوب می‌شود از سوی دیگر، آنها را به هدف می‌رساند وکیست که این نکات را نداند؟

همه به خوبی می‌دانیم با این اوضاع، اگر مدافع حرم جلو نمی‌رفت، تا کنون عراق و سوریه شکست خورده بودند و حکومت شام تشکیل شده بود و با حمایت متحجران عرب ضد ایران و غرب زخم‌خورده از ایران، طومار ما را در هم می‌پیچیدند.

مدافعان حرم، مرزهای دفاع را از مرزهای جغرافیای معمول ایران به آن سوی مرزها کشاندند تا ما امنیتی داشته باشیم بالاتر از فرانسه و بلژیک و دیگر اروپاییان؛ این است که باید مدافع حرم بود؛ زیرا مدافع حرم، یعنی مدافع سرزمین ایران.

و اگر نمی‌توانیم سلاح به دست بگیریم و مستقیم به مقابله با دواعش بپردازیم، بهتر است با مال و قلم و بیان خود، مدافع مدافع حرم باشیم و از بزرگی و سلحشوری آنها دفاع کنیم.

با قلم و بیان خود آن‌ها را حمایت کنیم تا تکلیف شرعی و وظیفه میهنی خود را انجام دهیم و سربلند و با وجدان راحت زندگی کنیم.

بی‌توجهی به مدافع حرم، بی‌وجدانی در حق ایران و اسلام است.  پس وقت تصمیم است؛ یا باید مدافع حرم باشیم، یا مدافع مدافع حرم.