سوم خرداد و آسیب فراموشی ملی

فتح خرمشهر از جمله تاریخ‌های موفق و موثر کشور ماست که متأسفانه از درک آن دور شده و بزرگداشت آن را به باد فراموشی سپرده‌ایم.

چنین تاریخی اگر در هر کشور دیگری رقم می‌خورد، به عنوان یک روز ملی چنان مورد عنایت و توجه قرار می‌گرفت که موج عظیمی از نشاط، امید و اعتماد به نفس ملی حاصل می‌شد؛ اما این روز در کشور ما به رغم این که روزی ملی و اسلامی خوانده شده است، از رنگ و بوی معناداری برخوردار نیست.

دلایل زیادی را می‌توان برشمرد و این آسیب را توضیح داد:

اول: متأسفانه وقتی سخن از آسیب‌ به میان می‌آید، ذهن‌ها درگیر چند مورد اعتیاد و فحشا و... میشوند و قادر به درک آسیب‌های فرهنگی نیستند؛ بنابراین، بسیاری از تصمیم‌سازان و تصمیم گیران به این موضوع به عنوان یک مشکل توجه نمی‌کنند که چرا گرامی داشت سوم خرداد چنین کم روح و بی‌جان است؟

دوم: تسلط نظام فکری دولتی بر تاریخ دفاع مقدس، دلیل مهم دیگری است که باعث شده روز‌های اینچنینی بیشتر دولتی باشد تا مردمی.

بعد از فتح خرمشهر، مردم به خیابان ها ریختند و شادی‌ها کردند، در حالی که این رفتار ملی و خودجوش دیگر تکرار نشد و دولتیان با نامگداری روز و چند اعلامیه و پلاکارد این روز را گرامی داشتند و حس مردمی را از آن گرفتند.

تازمانی که مردم به خیابان‌ها نیایند، نقل و شیرینی پخش نکنند، چراغ آذین نکنند و پرچم‌ها را بر بام ها بالا نبردند، این روز بزرگ درک نشده و حق آن ادا نشده است.

فراموشی ملی به معنی کم رنگ شدن روزهای اوج یک ملت است. چنین وضعیتی عواقب وخیمی برای یک ملت در بر دارد که عدم انسجام ملی، تضعیف وحدت ملی، کاهش اعتماد به نفس ملی، کاهش نشاط ملی و افزایش خرده فرهنگ‌های معارض از جمله‌ی آنهاست.

دلایل دیگری را می‌توان بر شمرد اما به منظور رعایت اختصار، به همین اشاره بسنده می‌کنم. کاش هر ایرانی به سهم خود حتی اگر یک نوشته‌ی کوتاه باشد در این روز دین خود را ادا می‌کرد.