ما برای درک مسائل جدید، شناخت محیط اطراف و ارتباط برقرار کردن با پدیده‌ها و افکار نوینی که قبلا از آنها اطلاع درست و کاملی نداریم، با خود به مبارزه بر می‌خیزیم و به طور کلی، دانسته‌های قبلی(هر چند غلط) در برابر دانسته‌های جدید(هر چند درست) مقاومت عجیبی از خود نشان می‌دهند.

مقاومت ذهنی در برابر ورود اطلاعات جدید را پارادایم می‌گوییم چیزی که الان در میان آحاد جامعه -بخصوص قشر تحصیلکرده- به طور جدی وجود دارد و این منشاء آسیب‌های فراوانی است که مداقه در آن هم از حیث شناسایی آسیب و هم از حیث تشخیص راه کارها مهم ارزیابی می شود.

دین مبین اسلام، به علم به عنوان حجاب اکبر، اشاره کرده است و به نظر می‌رسد این همان پارادایم(قشای فکری خاص) است که گاه موجب گمراهی می‌شود.

مقوله‌ی آسیب‌شناسی و پیشگیری از وقوع جرم، به شدت متأثر از پارادایم‌های فکری است که به موجب آن:

* بسیاری از اندیشمندان تصور می‌کنند که پیشگیری از آسیب‌های اجتماعی و وقوع جرم مخصوص یک دانش خاص(مانند حقوق یا جامعه شناسی ) است در حالی که چنین نیست و این مقوله‌ای کاملا میان رشته ای است.

* بسیاری چنین می‌اندیشند که از آن جا که موضوع پیشگیری از آسیب اجتماعی و وقوع جرم در بند 5 ذیل اصل 156 قانون اساسی گنجانده شده، لذا امری مربوط به حقوق و قوه قضاییه است، در حالی که فقط بند 4 این اصل به قوه ی قضاییه بر می‌گردد و بند 5 کاملا فراسازمانی و مربوط به تمامی ارکان و قوای نظام است.

* متاسفانه بسیاری از اندیشمندان- مخصوصا در حوزه علوم اجتماعی- تأکید عجیبی بر نظریه‌های غربی و کلاسیک در باب پیشگیری از آسیب‌های اجتماعی دارند و راه خلق ایده‌های جدید برای خود یا پذیرش نواندیشی از سوی دیگران رابسته‌اند و نگرشی نوستالوژیک به مجموع نظریه‌ها دارند و نظریه پرستی به آسیبی جدی در میان آنها بدل گشته در حالی که خودشان از این آسیب بی خبرند و از آن طفره می‌روند.

خشک فکری بسیار ی از اندیشمندان حوزه‌های مختلف، مانع تابش انوار افکار جدید به موضوع شده است و انگار برداشتن پارادایم فکری و قشای ذهنی آنها کار آسانی نیست.

* مهمترین آسیب‌های موجود در دو گروه فرهنگی و اجتماعی جای می‌گیرند که البته متاسفانه بیشترین فعالیت در سایر بخش ها مانند پیشگیری‌های وضعی و امنیتی است. دلیل مهم این کار برعکس، نبود فهم روشن بسیاری از دست اندرکاران پیشگیری از مقوله‌ی پیشگیری‌های فرهنگی و فرهنگ پیشگیری است.

رسیدن به وضعیت مناسب، راهی جز خروج از قشای فکری گذشته و حرکت جمعی و ملی با راهبری اندیشمندان برجسته و نخبگان جامعه ندارد.