صبوری ملت ایران که حضرت امام(ره) آنها را برتر از امت دوران پیامبر(ص) می‌داند، نکته‌ای است که بارها با قدرت هر چه تمام تر به اثبات رسیده است. صبوری، وفاداری، کم‌توقعی و قدردانی از مسئولان نظام همواره از شاخصه‌های معظم و معتبر مردم این سرزمین بوده است.

اکنون بیش از سه دهه، مردم صبور ایران برای رسیدن به اهداف عالی انقلاب اسلامی در جبهه‌های گوناگونی می‌جنگند و به واقع دست از مبارزه نکشیده و قدمی در برابر اجانب عقب ننشسته‌اند؛ چنین خوی و صفتی در هر ملتی نیست. نمونه آشکار وازدگی در اروپا را باید در میان مردم یونان مشاهده کرد که با وجود رفاه نسبی نسبت به ایرانیان، تاب و توان از دست داده و در مقابل دولت خود قرار گرفته اند.

اما مردم ما با تمام فشارها و به رغم افزایش ساعتی هزینه‌ها، نبود نظارت جدی بر بازار مصرف، تقابل مسئولان دولتی، شعار زدگی، بی‌توجهی به فرامین مقام معظم رهبری و بسیاری ناملایمات دیگر که بر کسی پوشیده نیست؛ همچنان پای بر جا مانده‌اند.

این صبوری چقدر ارزش دارد؟ با چه قیمتی می‌توان آن را به دست آورد؟ چرا باید آن را از دست داد؟ و... اینها سوالاتی است که هر ایرانی و هر مسئول باید هر روز از خودش بپرسد و جواب مناسبی برای آن داشته باشد.

اکنون انتخابات مجلس پیش روست و دستگا‌ه‌های تبلیغاتی به شدت مردم را به حضور پای صندوق‌های رآی فرا می‌خوانند؛ آیا تبلیغ کافی است؟ آیا لازم است به مردم بگویند که حضورشان پای صندوق‌های رای ضروری است؟ آیا مردم خود مسئولیت و رسالت خود را نمی‌دانند؟

مردم می‌دانند؛ اما به نظر می رسد  تا حدی رنجیده خاطر شده باشند. رنجیده خاطر از مجلسی که در بسیاری موارد زبان رسای آنها نبود. از نمایندگانی که نماینده نبودند. از نظارتی که نتوانستند بر قانون و اجرای آن داشته باشند. از هراس در قاطعیتی که مردم انتظارش را داشتند و...

حال برخی نمایندگان نمی‌دانم با چه رویی نامزد شده‌اند و با چه کارنامه‌ای انتظار دارند مردم آنها را انتخاب کنند؟!

واقعیت این است که مردم ما جلوتر از بسیاری از مسئولان و نمایندگان حرکت می‌کنند و این اگر ادامه یابد، جای نگرانی خواهد بود.

مسئولان و نمایندگان باید تلاشی بیش از این در دستور کار خود قرار دهند و عمل را به طور جدی جایگزین شعار کنند تا صبوری ملت ایران تداوم یابد.