هرچه به خودم فشار آوردم تا وارد حاشیه نشوم و لی انگار حاشیه پررنگ تر از متن، و متن کم رنگ تر از همیشه و اصولا انگار ما تا کنون در حاشیه بوده ایم و متن واقعی همین است که دارم می‌نویسم.

به دوستی پیامی نوشتم :

آن شعری که با ردیف فراموشم نکن که برایم فرستادی یادت هست؟ پاک آن را فراموش کرده ام.

در جوابم نوشت:

کدام شعر؟ مگر من شعر هم می‌نوشتم؟

از سر کنجکاوی تلفن مفت اداره را برداشتم و زنگی زدم که صدای گرفته اش را شنیدم که می‌گفت: با دلار چهار هزارتومانی احوالپرسی کیلویی چند؟

گفتم: آن شعر سهراب بود که می‌گفت: دل خوش سیری چند؟

گفت: سهراب دوره هشتصد تومانی و مرغ چهارصد تومانی حال و روزش آن بوده، ما که برباد رفته ایم.

گفتم: معلوم است در تظاهرات دلاری آن قدر فریاد زده ای که صدایت در نمی آید. شعرهایت را هم که فراموش کرده ای.

گفت: شعر و شعور با هم جور نیست این بود که دیگر شعر نمی گویم تا شعورم را داشته باشم.

دریافتم زلالی احساس و شفافیت قلب و اوج انگیزه و هیجان شاعرانه به طور مستقیم به دلار ربط دارد و با بالارفتن این آن نزول می یابد. 

دریافتم حافظ و سعدی در دوران رکود اقتصادی به سر نبرده اند و تروریسم ارزی سایه بر سرشان نیفکنده که اگر می افکند: 

کی شعر تر انگیزد، خاطر که حزین باشد

یک نکته از آن معنی گفتیم و همین باشد.