چه جوری باشم بهتره؟

همینطوری به من نگاه نکن که توی این مملکت که سه هزار میلیاردی این ور و آن ور می‌شود هیچی نشدم! به خدا خیلی فکر می‌کنم!

همینطوری توی چشمام زل نزن و نگو توی این مملکت که رییس جمهورش در دوره هشت ساله اش 41 تغییر در کابینه و پست های کلیدی داد و رکورد تاریخی زد چرا من به جایی نرسیدم! بخدا خیلی تلاش می‌کنم!

اما هرچه فکر کردم و تلاش کردم دیدم بیفایده است. دلیلش این است که نمی‌توانم به یک سوال بنیادین جواب بدهم. همیشه از خودم سوالی را می‌پرسم که جوابش را نمی دانم:

می‌پرسم من چه جوری باشم بهتر است؟

* بیخیال باشم؟ مثل خیلی از اینهایی که توی همین پارسی بلاگ پیام های عمومی تکراری آبکی و شعاری می‌دهند و انگار دنیا را آب ببرد آنها را خواب می‌برد.

یا مثل اینهایی که کلاسی چاشنی‌اش می‌کنند و پیام خصوصی می‌فرستند و آدم از خودش می‌پرسه خوب این خره می‌تونست همین پیام آبکی را عمومی بفرسته چرا خصوصی فرستاده!

* یا این که خوبه یک دنیای کوجکی برای خودم بسازم و حرصش را بخورم. مثلا همین پارسی بلاگ را بکنم دنیای خودم و ذوق کنم که مطلبم را انتخاب کرده اند. برای دبیری اش کلی هزینه کنم و تبلیغ بفرستم و حتی مانند بعضی ها برای رای خواهش کنم و این کارها

* یا به اینجا و آن جا سر بزنم که دو تا بییننده به وبلاگم دعوت کنم. برم نخوانده کامنت بذارم که به به چه وبلاگ خوبی داری بیا به من هم سر بزن! 

* یا اصلا سکوت کنم همین چند خط بی خاصیت را هم ننویسم و به خودم بگویم مگر یک وبلاگ چند تا بازدیدکننده دارد و چه تأثیری؟

* یا خودم را اصلا بترسانم. از بند شماره فلان اوین. بعد به خودم بگویم آخه خره مگه بیکاری بهانه دست مردم می‌دهی که بهت گیر بدهند مگر آن بیماری خودآزاری که اسمش را بلند نیستم داری؟ سادیسم بود یا آسکاریسم؟ بلاخره یه ایسمی داشت. حالا...

* یا این که همه را بگذارم و بروم توی فکر تخم مرغ لاکردار یا دلار بی وجدان یا گرانی نامرد یا..

خلاصه نمی‌دانم چه جوری باشم!

فکر می‌کنم همین الان بزنم به سیم آخر و بیخال دور و بر و اوضاع غاراشمیش کشورم بروم توی همین پیام رسان یک پیام کشکی بدهم و یک شعار حال به هم زن. آره این بهترین فکر ممکنه!

بسه دیگه!‌همین الانه که بزنه بیش از 3000 ممنوع. باز منم بگم ای بر .... اینجا هم نمیشه همه چیز را نوشت!